Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Παιδιών: μια ημέρα χίλια νοήματα.

Μια παγκόσμια ημέρα με  χίλια νοήματα

Ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα των απανωτών φαινομένων άσκησης βία σε ανήλικα παιδιά με πρόσφατο παράδειγμα αυτό που βασανίζει το Πανελλήνιο, η Κιβωτός του Κόσμου, βάζουν τον σύγχρονο άνθρωπο σε σκέψη για το τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια και ποια θα είναι η εξέλιξη για το μέλλον.

Η επέτειος της σημερινής ημέρας έρχεται να υπενθυμίσει σε όλους πως παρόλο που βρισκόμαστε σε μια εποχή με πολιτισμική ανάπτυξη και αναβάθμιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπάρχουν πολλά τρωτά σημεία και αδυναμίες που η κοινωνία μας καλείται να τις εξετάσει και να τις ξεπεράσει.
Είναι πασιφανές πως τα παιδιά αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα πολλών ειδών και ακόμα περισσότερων ταχυτήτων.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η κακοποίηση που δεν έχει μόνο μια μορφή, την σωματική, αλλά πολλές μορφές.
Η ενδοοικογενειακή βία με άμεσους αποδέκτες τα παιδιά έχει γνωρίσει εκρηκτικές διαστάσεις ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της πανδημίας και του κοινωνικού εγκλεισμού.

Υπάρχουν πολύ γονείς που θεωρούν την κακοποίηση ως μέσο διαπαιδαγώγησης

Αν και με τον κορωνοϊο δόθηκε η ευκαιρία στους ανθρώπους να ασχοληθούν περισσότερο με τη οικογένεια τους λόγω της αποχής από τις λοιπές τους δραστηριότητες αντί να βελτιωθούν οι σχέσεις των μελών της οικογένειας, αυτά επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο.
Μεγάλα θύματα ήταν τα παιδιά που είτε έβλεπαν σκηνές βίας μεταξύ των γονιών τους είτε δέχονταν τα ίδια βία από τους γονείς τους.

Πέρα από την ενδοοικογενειακή βία, υπάρχουν πολύ γονείς που θεωρούν την κακοποίηση ως μέσο διαπαιδαγώγησης και ισχύος απέναντι στα παιδιά τους. Θεωρούν πως ο φόβος είναι ένα εργαλείο να ξεπερνούν τα προβλήματα τους με τα παιδιά τους.
Ακόμη χειρότερα, πολλοί γονείς ασκούν ψυχολογική καταπίεση απέναντι στα παιδιά τους.Τα εκφοβίζουν πως εάν δεν κάνουν αυτό που θέλουν οι γονείς θα τα χτυπήσουν ή θα τα τιμωρήσουν.

Εκτός αυτού, υπάρχουν και οι γονείς που επιλέγουν να εγκαταλείψουν κάθε γονική υποχρέωση και έτσι αφήνουν τα παραδίδουν σε κάποιο ίδρυμα.
Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται μια ώριμη και συνειδητή απόφαση από το να μεγαλώνουν με το ζόρι και με λάθος τρόπο.
Από εκεί και πέρα,όμως, τίθενται αλλά διλήμματα. Πόσο έμπιστο είναι το ίδρυμα; Τι πολιτικές αντιμετώπισης ασκεί; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στο ίδρυμα ή τον οργανισμοί; Πόσο εκπαιδευμένοι είναι οι υπάλληλοι που εργάζονται εκεί; Κάνουν τη σωστή έρευνα οι γονείς προτού αφήσουν κάπου το παιδί τους;
Αυτά και πολλά άλλα είναι τα διλήμματα που προκύπτουν με μια πολύ επιδερμική προσέγγιση.

Αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια πως πολλά ιδρύματα είτε λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων είτε για λόγους εκμετάλλευσης, δολιοφθοράς και γενικώς διαφθοράς δεν παρέχουν καμία προστασία στα ανήλικα παιδιά που βρίσκονται σε ένα άγνωστο και αποξενωμένο περιβάλλον χωρίς να το θέλουν.

Η Κιβωτός του Κόσμου μετά από πολλές καταγγελίες και διαρκώς νέα στοιχεία τείνει να αποτελέσει ένα τέτοιο παράδειγμα. Οι κατηγορίες που γίνονται έστω και ετεροχρονισμένα είναι πολλές και θα συνεχίσουν να αποκαλύπτονται πολλά στοιχεία που θα αφήνουν άλαλους τους πάντες.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι ένα. Μήπως πρέπει να παραμερίσουμε την πεπατημένη οδό της κατηγορίας και να περάσουμε σε πιο ουσιώδεις προβληματισμούς, όπως το πώς θα αποφύγουμε στο μέλλον να υπάρξει μια άλλη “Κιβωτός του Κόσμου”;