Dragon’s Den: Ήταν 5 πλούσιοι και τους έδειξαν λίγο ελληνικό επιχειρείν

Τη νύχτα που μια σχετικά καλοπροαίρετη εκδοχή του καπιταλισμού συναντήθηκε για λίγο με ό,τι συναλλασσόμαστε κάθε μέρα: κάποιους εργατικούς και ταλαντούχους, κάποιους αμετανόητους αεριτζήδες και κάποιους που γιατί δεν τους κάνουμε διευθυντές εδώ και τώρα. Όλα αυτά στο νέο reality επιχειρηματικότητας του ΑΝΤ1.

ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ – με αυτή τη σειρά. Κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, δεν είναι είδηση αυτό. Όπως δεν είναι είδηση ότι μία ιδέα, όσο σπουδαία κι αν είναι, χωρίς χρηματοδότηση είναι ένα «κάτι» γραμμένο σε χαρτί, αν όχι ένα τίποτα.

Το καλύτερο που μπορεί να της συμβεί (της ιδέας) είναι το πατεντάρισμα ή έστω η κατοχύρωση. Χωρίς επενδυτή μπορεί να φτάσει μέχρι το mini market της γειτονιάς. Η ταχύτητα στην υλοποίηση, τη διάδοση και την επιτυχία της θα εξαρτάται (σχεδόν πάντα) από το χρήμα και η συγκινητική ιστορία του θείου που έφτιαχνε μπισκότα στο χωριό και τα πουλούσε στην πόλη και κάπως έτσι ίδρυσε αυτοκρατορία δεν αρκεί πια. Χρειάζεται κεφάλαιο.

Και μετά υπάρχουν λεφτά και λεφτά. Λεφτά ως ταπεινή υπόθεση (ο μισθός μας, οι υποχρεώσεις, τα χρέη κ.λπ.). Old money – τι αδυσώπητος όρος (χρήμα από πάππου προς πάππου, λεφτά από τζάκι). Και λεφτά από το επιχειρείν, χρήμα φρέσκο και διαρκώς ανανεούμενο, χρήμα που επενδύεται και ξοδεύεται για να επενδύεται, έτσι, ως παίγνιο, ως ποντάρισμα σε μια ιδέα, ως αυγάτεμα μιας ήδη μεγάλης επιχειρηματικής συνθήκης. Έχει κάποιος το χρήμα, έχεις εσύ την ιδέα, συναντιέστε και κλείνετε μία συμφωνία. Τι ωραίο!

Και να το βλέπεις και στην τηλεόραση, ε; Αυτό είναι το concept του «Dragon’s Den», του δεύτερου show επιχειρηματικότητας που έκανε πρεμιέρα στον τηλεοπτικό αέρα της χώρας χθες. (Το πρώτο ήταν το «The Apprentice» από το μακρινό 2004, αλλά τώρα πια όλοι ξέρουμε ότι η επιχείρηση ξεβλαχέματος, γενικώς, δεν πήγε πολύ καλά στην Ελλάδα).

Το Twitter προέβλεπε αποτυχία. Κι όμως – αν εξαιρεθούν οι άνευρες συνεντεύξεις στο παρασκήνιο και η «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» λογική της παρουσίασης, θα είχε ένα ενδιαφέρον να δούμε αν υπάρχουν πραγματικές επιχειρηματικές ιδέες στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων, το «Dragon’s Den» –ή το τηλεοπτικό αδελφάκι του το «Shark Tank»– στο εξωτερικό μετρά πολλές σεζόν και ειδικά στην Αγγλία το BBC του ‘χει χτίσει γερό brand name, με ενδιαφέροντα επιχειρηματικά stories για start ups – και κυρίως με ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες στις καρέκλες των Δράκων που κάπου όμορφα γυρεύουν να επενδύσουν τα λεφτά τους.

(Μια τέτοια γοητευτική περίπτωση ήταν και Hilary Devey, μασίφ κυρία των επιχειρήσεων που, δυστυχώς, πέθανε πέρσι το καλοκαίρι, αλλά είχε εκείνη την υπνωτιστική βραχνή φωνή με το βρετανικό αξάν και τη σπιρτάδα να διακρίνει τον ανοιχτομάτη νεοσσό για να κλείσει deal. Τέλος πάντων στο εξωτερικό καλά πάει η Φωλιά του Δράκου και θεωρείται και από τα στάνταρ της ημι-ποιοτικής τηλεθέασης, κι ας γκρινιάζει ο Guardian ότι βαριέται).

Και ερχόμαστε στα χθεσινά δικά μας και στην πρεμιέρα του show, όπου με το «καλησπέρα σας» χόρτασε η οθόνη από πανοραμικά πλάνα της νυχτερινής Αθήνας (μα, τι ευρωπαία που μοιάζει η πρωτεύουσα από ψηλά και βράδυ!). Ακούστηκαν πολλοί αγγλικοί όροι (growth, revenues, royalties, funds κ.λπ). Ακούστηκαν επίσης πολλά inspirational quotes (εμψυχωτικές κουβέντες θα λέγαμε εδώ στην Ελλάδα), τύπου «η επιχειρηματικότητα και το όραμα στο επίκεντρο» ή εκείνο το υπέροχο «είμαστε παιδιά της φύσης και πρέπει να την αγκαλιάσουμε, να την ερωτευτούμε ξανά» ή το άλλο, το ακόμα πιο εμψυχωτικό επιχειρηματικά «η διαδρομή μου είναι φτιαγμένη από “όχι”, αποτυχίες και κλειστές πόρτες».

Όλα αυτά ως οδηγός σθένους και modus operandi για φρέσκους του επιχειρείν που θέλουν να δικτυωθούν, να «ψηλώσουν» την επιχείρησή τους, να αποφύγουν τον τραπεζικό δανεισμό (στα όρη στα άγρια βουνά) και να πετύχουν μια καλή συμφωνία, ένα deal της προκοπής με ανθρώπους που ξέρουν τα επιχειρηματικά κατατόπια στον τόπο και διακρίθηκαν κιόλας.

Επίσης, με το «καλησπέρα σας» μαζί με τις καρέκλες των Δρακόντων ήταν μοιρασμένοι και οι ρόλοι. Ο πλοιοκτήτης κύριος Χάρης Βαφειάς κρατούσε τον ρόλο του σκληρού και κυνικού διαπραγματευτή, ο ρόλος του γλυκού, φυσιολάτρη, συναισθηματικού businessman δικαιωματικά κατοχυρώθηκε στον πολυσυζητημένο Πολ Ευμορφίδη, ο κύριος Λέων Γιοχάη, γνωστός από την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην ενέργεια και τα κρυπτονομίσματα κράτησε τον ρόλο του ισορροπιστή, ενώ οι κυρίες Λίλη Περγαντά και Μαρία Χατζηστεφανή εναλλάσσονταν στους ρόλους των smooth operators και «τερματοφυλάκων», όταν η συζήτηση ξέπεφτε στο γραφικό. Συνέβη κάτι τέτοιο; Μα, πώς θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε; Ζούμε στη χώρα του αθάνατου ελληνικού –επιχειρηματικού– δαιμονίου.

Γενικώς, επειδή το επιχειρείν στην Ελλάδα είναι μία πονεμένη ιστορία, αν κάποιος ήθελε να το θέσει κομψά, θα έλεγε ότι χθες πέντε πλούσιοι άνθρωποι ήρθαν σε επαφή για λίγο μ’ αυτό με το οποίο συναλλασσόμαστε όλοι (εμείς, μισθωτοί / άνεργοι / ημιαπασχολούμενοι / μη προνομιούχοι τελοσπάντων) σε καθημερινή βάση: κάποιους εργατικούς και ταλαντούχους που κυνηγούν την ευκαιρία, κάποιους αμετανόητους αεριτζήδες που πωλούν παπά επαγγελματικά, αρκετούς που θεωρούν ότι έχουν άστρο (όχι), αλλά κάποιος τους εμποδίζει να το αγγίξουν.

(Κάπου εδώ, ας σημειωθεί ότι λογικά το show κινείται και βάσει script – εκτός κι αν ήταν τόσο τεράστια σύμπτωση ότι από την πρεμιέρα ήδη βρέθηκε περίπτωση startupper με εφαρμογή για καλλιέργειες φυτών στο σπίτι που δεν έκλεισε συμφωνία επειδή δεν ήθελε να δώσει μισό τοις έκατο παραπάνω στους επενδυτές, για να λάβει χρηματοδότηση 100.000 ευρώ..! Στο BBC μία αντίστοιχη περίπτωση ετιτλοφορείτο ως «πώς να μην κάνετε διαπραματεύσεις». Μπορείτε να τη δείτε παρακάτω:

Θα περίμενε κανείς από αυτούς τους 5 ανθρώπους εκεί ίσως περισσότερο κυνισμό, περισσότερη δυσφορία, περισσότερη δυσανεξία σε μη συμβατές με το επιχειρείν συμπεριφορές. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του υποψήφιου που πουλούσε «μπρίκια με ιστορία» «και Μεγαλέξαντρο», με τιμές στα 190 και 500 ευρώ το τεμάχιο, θα μπορούσαν αυτοί οι 5 να δουν μια ελληνικότατη επιχειρηματική πρακτική –αυτή του ευλογημένου αέρα κοπανιστού– και να απορήσουν τι ακριβώς κάνουν εκεί, γιατί ταλαιπωρούν τη μέρα τους με κάτι τέτοιο; Παραδόξως, αντέδρασαν ευγενικά και άκουσαν κι από πάνω τον εξ Αμερικής… επιχειρηματία, με τα αγγλικά της οικογένειας Πορτοκάλος, να τους αποκαλεί «τενεκέδες».

Θα μπορούσαν να πάθουν μια μικρή πάρεση, ακούγοντας έναν μηχανικό βιοϊατρικής να τους λέει ότι θέλει 50.000 ευρώ για το 7% της συμμετοχής τους σε εφαρμογή που ανήκε σε μητρική εταιρεία, της οποίας τον τζίρο, όμως, δεν μπορούσε να τους αποκαλύψει. Αλλά παρέμειναν (σχετικά) ψύχραιμοι.

Άκουσαν προσεκτικά την ιστορία του ζευγαριού από την Κρήτη με την εταιρεία φυτικών καλλυντικών τζίρου 1 εκ. ευρώ (!) που ήρθε να ζητήσει επιδότηση 30.000 για το 10% επί των πωλήσεων… Την άκουσαν την ιστορία, κατάλαβαν το πραγματικό ζητούμενο του χημικού και της αρωματοποιού και επιπροσθέτως επένδυσαν.

Όσο συνέβαιναν όλα αυτά, το Twitter προέβλεπε αποτυχία. Κι όμως – αν εξαιρεθούν οι άνευρες συνεντεύξεις στο παρασκήνιο και η «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» λογική της παρουσίασης, θα είχε ένα ενδιαφέρον να δούμε αν υπάρχουν πραγματικές επιχειρηματικές ιδέες στην Ελλάδα. Αν υπάρχουν πραγματικά –και όχι μιλητά– λεφτά για να στηρίξουν αυτές τις ιδέες. Και κυρίως, αν θα γίνει σαφές ότι για να βρεθούν όλα τα παραπάνω θέλει πολύ «σκάψιμο» και όχι επιφανειακές περιπτώσεις φτωχοδιαβόλων, γιατί εδώ είναι ακόμη Ελλάδα και η αρπαχτή είναι η κυρίαρχη ιδέα και η κυρίαρχη μπίζνα (και η απλήρωτη υπερεργασία και οι χαμηλές αμοιβές οι βασικοί «τροφοδότες» τους).

Μέχρι τότε, όλο αυτό, παρά τις καλές προθέσεις, θα μοιάζει με ανέκδοτο που προσπαθεί να γίνει ενδιαφέρον αφήγημα, κυρίως μέσω των επιχειρηματιών που πήραν το ρίσκο να εμπλακούν σ’ αυτό το τηλεοπτικό εγχείρημα.

Αλλά λογικά αυτό το ξέρουν οι 5 Δράκοντες και γι’ αυτό δεν εκνευρίζονται, όπως θα συνέβαινε σε κάθε επιχειρηματία που θεωρεί ότι του τρώνε τον χρόνο, τόσο πολύτιμο όσο καλές οι ιδέες, τόσο πολύτιμο όσο και τα λεφτά του.

Πηγή:Lifo