Γιατί δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος με το Oruc Reis

Τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που άπτονται του Διεθνούς Δικαίου δεν λύνονται με το θυμικό. Όποτε η Ελλάς κινήθηκε με συναισθηματισμό δίχως να υπολογίζει τις συνέπειες των ενεργειών της, το πλήρωσε ακριβά. Έτσι και τώρα, πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε πως η διαφορά με την Τουρκία δεν είναι παρόμοια με αυτή δύο γειτόνων για το πού θα μπει ο φράχτης της αυλής.

Ο Ταγίπ Ερντογάν ξέρει πολύ καλά τι θέλει να πετύχει. Επιθυμεί να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό. Γι αυτό και υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα την κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Θέλει να ευτελίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Γι αυτό και παρενόχλησε το αεροσκάφος με τον Νίκο Δένδια, γι αυτό και έχει κόψει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την Αθήνα. Πιστεύει πως όσο προκαλεί, τόσο η κοινή γνώμη θα στρέφεται ενάντια στις ελληνικές κυβερνήσεις που δεν δίνουν μία δυναμική απάντηση στην Τουρκία.

Τέλος, θέλει, μέσω της έντασης και της όποιας κατάληξης αυτής, να οδηγήσει την Αθήνα σε επώδυνες διαπραγματεύσεις σε πλαίσιο που ο ίδιος θέλει να διαμορφώσει. Κοινώς να εξαναγκάσει την Ελλάδα σε συμβιβασμούς.

Η κυβέρνηση δείχνει να έχει καταλάβει πολύ καλά τους στόχους που έχει βάλει ο σπάταλος Ερντογάν. Γι αυτό και εξαντλεί κάθε διπλωματικό μέσο προκειμένιυ να ασκηθεί πίεση στην Άγκυρα και να σταματήσει τις προκλήσεις.

Τα οικονομικά συμφέροντα που έχει όμως η Δύση στην Ανατολή είναι πολύ μεγάλα για να υπάρξει άμεση και ξεκάθαρη καταδίκη της Τουρκίας. Είπαμε, όμως, οι διεθνείς σχέσεις είναι πολύπλοκες. Προτού… πιάσουμε τα όπλα, ας σκεφτούμε επίσης πως η Δύση δεν θα ήθελε με τίποτα να δει τον Ταγίπ Ερντογάν να πέφτει -εντελώς- στην αγκαλιά του Βλάντιμίρ Πούτιν.

Το τελευταίο που θα ήθελε η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα αντιδυτικό μέτωπο στα ανατολικά της σύνορα με την Ρωσία και την Τουρκία παρεμβαίνουν κατά το δοκούν σε οτιδήποτε αφορά την Ανατολική Μεσόγειο.

Πάμε, όμως, πάλι στην Ελλάδα.

Σε όσους θα ήθελαν, για να το πούμε απλά, να βυθίσουμε το Oruc Reis και κατ’ επέκταση να προκαλέσουμε εμείς θερμό επεισόδιο με στρατιωτική σύγκρουση, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι τότε θα εξυπηρετούσαμε τα τουρκικά συμφέροντα.

Την επομένη κιόλας ο διεθνής παράγοντας θα παρέμβαινε για να μας βάλει με το ζόρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ένα τραπέζι που θα τα είχε όλα και σε αυτό η Ελλάς θα ήταν ο επιτιθέμενος και όχι ο αμυνόμενος.

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται υπομονή. Γιατί, μόλις μας το επιτρέψει το Διεθνές Δίκαιο, είμαστε σίγουροι πως οι Ένοπλες Δυνάμεις θα κάνουν πολύ καλά αυτό που πρέπει. Προς το παρόν κάνουν το καθήκον τους και ταλαιπωρούν τους Τούρκους οι οποίοι ψάχνουν να δουν πού στο καλό είναι αυτά τα περίφημα ελληνικά υποβρύχια…