ΚΟΠΡΑΠ: οι Φύλακες Άγγελοι των αδέσποτων

Της Όλγας Παπαλεξάνδρου

Ήταν πριν λίγες μέρες που, με αφορμή περιστατικά με δηλητηριάσεις αδέσποτων ζώων στην Κόρινθο, συναντηθήκαμε με την Αρετή Βασιλειάδου και την Αναστασία Τσακαλιάρη, μέλη και οι δύο του ΚΟΠΡΑΠ (Κορινθία Προστασία Αστικής Πανίδας – Αρ. Πρ. 1591/2013), ενός συλλόγου ο οποίος σχηματίστηκε εδώ και μερικά χρόνια με σκοπό την φροντίδα και περίθαλψη των αδέσποτων ζώων στην περιοχή μας. Και μιλήσαμε για πάρα πολλά, σχεδόν για όλα όσα αφορούν τα ζώα συντροφιάς. Τα αδέσποτα, τα δεσποζόμενα και τη σχέση μας με αυτά.

Και μετά από δύο και βάλε ώρες κουβέντας, κατάλαβα πόσα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τη φροντίδα των ζώων, πόσα πράγματα θεωρούμε αυτονόητα και δεν γίνονται ή πόσα πράγματα χρειάζονται για να έχουμε μια υγιή σχέση με τους μαλλιαρούς φίλους μας.

Πείτε μου λίγα πράγματα για τον Σύλλογο, πως λειτουργείτε; Τα μέλη του συλλόγου πρέπει να έχουν κάποια ιδιότητα σχετική με τα ζώα;
Ο Σύλλογός μας δραστηριοποιείται σε όλο το νομό Κορινθίας με δράσεις που περιλαμβάνουν συλλογή, κτηνιατρική περίθαλψη, στειρώσεις, υιοθεσίες κλπ. Παρόλο που δεν υπάρχουν μέλη του παντού, οι εθελοντές που τον απαρτίζουν, προσπαθούν με ό,τι δυνάμεις διαθέτουν, να επεμβαίνουν ακόμα και σε περιστατικά που μπορεί να συμβαίνουν πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Κόρινθο, που είναι η έδρα τους.

Έχουμε γύρω στα 70 τυπικά μέλη. Οι περισσότεροι που συμμετέχουν στο σύλλογο έχουν σχέση με τα ζώα. Δεν χρειάζεται να είναι ειδικοί, απλά να τα αγαπούν και να τα νοιάζονται.

Πέρα, όμως, από τα τυπικά μέλη που είναι γραμμένα στο σύλλογο, υπάρχουν και άνθρωποι που είναι γύρω από τον σύλλογο, που φυσικά βοηθούν  αλλά δε θέλουν να εγγραφούν γιατί θεωρούν πως αν το κάνουν θα έχουν εξτρά ευθύνη, ενώ τονίζουμε και λέμε ότι ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Μπορεί 30 ευρώ συνδρομή ετήσια; Εντάξει. Είναι και αυτό καλοδεχούμενο.

Υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο που ακολουθείτε; Δηλαδή πως παίρνετε απόφαση κάθε φορά τι θα γίνει με το κάθε ζώο; Υπάρχει κάποιος οργανισμός που να έχει ορίσει ποιες διαδικασίες πρέπει να ακολουθούν τα φιλοζωικά σωματεία;
Όχι όχι, δεν υπάρχει. Υπάρχει εμπειρία και ανάγκη και επίσης η καθοδήγηση από τους κτηνιάτρους. Οι κτηνίατροι είναι το δεξί μας χέρι κι εμείς το δικό τους.

Από οικονομικής άποψης πως κινείστε;
Κυρίως από τις συνδρομές των μελών μας. Η ετήσια συνδρομή στον σύλλογο είναι 30€. Έχουμε και κάποιες μικρές δωρεές και βασικά από τα *παζάρια μας και τα **ημερολόγια μας.

Κάποια έξοδα μπαίνουν και από την τσέπη μας. Επίσης, τώρα με την κρίση που ζόρισαν τα πράγματα προσπαθούμε να είμαστε ευέλικτοι και να βρίσκουμε τρόπους. Ας πούμε τώρα δημιουργήθηκαν ανοιχτοί λογαριασμοί σε κτηνιατρεία που δέχονται να συνεργαστούν μαζί μας και έτσι φροντίζουν τα ζώα χρεώνοντας το σύλλογο και η εξόφληση γίνεται σιγά σιγά.

Τι προφίλ πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει εθελοντής;
Βασικό κριτήριο και στόχος μας είναι να παραμένει «καθαρό» το όνομα του συλλόγου. Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ τα άτομα που θα θελήσουν να ασχοληθούν με τη φιλοζωία να είναι σοβαρά. Επικρατεί ένα χάος εκεί έξω και είναι πολύ εύκολο να ξεφύγει κάποιος. Δεν μας ενδιαφέρει να φωνάζουμε, ούτε να τσακωνόμαστε, έχουμε αντιληφθεί πάρα πολύ καλά ότι εκπροσωπούμε τα ζώα, είμαστε η φωνή των ζώων. Οπότε θέλουμε να μας πάρουν στα σοβαρά. Και για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε πρώτα εμείς σοβαροί.

Να πούμε λίγο για τα περιστατικά/προβλήματα που έχετε να αντιμετωπίσετε. Τι εννοούμε όταν λέμε προβλήματα; Και ποια είναι η διαδικασία. Σας ενημερώνουν οι πολίτες;
Εννοούμε την παρέμβαση στα περιστατικά. Και έχουμε άπειρα περιστατικά.

Γενικώς παρακολουθούμε, έχουμε μάτια, αλλά μας ενημερώνουν και οι πολίτες. Μας παίρνουν τηλέφωνο, μας στέλνουν μηνύματα στη σελίδα. Έχουν τύχει περιπτώσεις που ακόμα και από το μπάνιο μας έχουν βγάλει για να βοηθήσουμε με περιστατικό! Όπως επίσης, τυχαίνει και ο κόσμος είτε δεν θέλει να αγγίξει ένα ζώο ή φοβαται. Νομίζουν ότι διαθέτουμε ασθενοφόρο, ότι είμαστε κτηνίατροι, ότι πληρωνόμαστε – ακούμε συνέχεια ότι είμαστε εταιρεία, και φυσικά ότι πρέπει να είμαστε διαθέσιμοι όλο το 24ωρο.

Σας σέβονται; Θεωρούν ότι έχετε κάποιο κύρος; Ότι η παρέμβασή σας θα είναι αποτελεσματική; Ή απλά θέλουν να ξεφορτωθούν το πρόβλημα;
Απλά θέλουν να μεταθέσουν το πρόβλημα. Δηλαδή, βλέπουν το πρόβλημα αλλά δεν θέλουν να χαλάσουν και την Κυριακή τους. Οπότε… τηλέφωνο στη φιλοζωική για να έρθει. Και το πρόβλημα είναι ότι θεωρούν όχι μόνο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, αλλά και ότι πρέπει να βρούμε και τη λύση στο πρόβλημα χωρίς εκείνοι να συμμετέχουν σε οτιδήποτε και δεν εννοούμε μόνο το οικονομικό, αν το ζώο χρειάζεται κτηνιατρική περίθαλψη.

Αναλαμβάνετε μόνο αδέσποτα ή και δεσποζόμενα;
Και δεσποζόμενα.

Και τι γίνεται με τα δεσποζόμενα; Αν υπάρχει κακοποίηση κάνετε καταγγελία;
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο θέμα. Δεν κάνουν τα φιλοζωικά σωματεία καταγγελίες. Κάνουν τα φυσικά πρόσωπα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Επικοινωνούν μαζί μας, κάνουν καταγγελίες σε εμάς, μας στέλνουν φωτογραφίες, θεωρώντας ότι πρέπει να είμαστε πανταχού παρόντες να τσεκάρουμε οποιονδήποτε έχει τον σκύλο στο μπαλκόνι. Όμως χρειάζονται μάρτυρες, χρειάζεται να υπάρχει και εκείνος που το είδε. Και η καταγγελία πρέπει να είναι επώνυμη. Δεν μπορεί ο σύλλογος να κάνει καταγγελία.

Οπότε έχετε και δικαστήρια;
Ναι, αλλά υπάρχουν τρομερές καθυστερήσεις και αδιαφορία. Δεν το θεωρούν και πολύ σοβαρό θέμα, το θέμα των ζώων.

Ο νόμος δεν τηρείται, τα πρόστιμα είναι μικρά και δεν επιβάλλονται. Βέβαια, όπως στα πάντα, έτσι και εδώ υπάρχουν και μερικά φωτεινά παραδείγματα, αλλά είναι ελάχιστα.

Η καταγγελία που πρέπει να γίνεται; Στην αστυνομία ή στον εισαγγελέα;
Στην αστυνομία. Και εδώ υπάρχει και το άλλο θέμα, ότι οι αστυνομικοί είναι ανενημέρωτοι, δεν ξέρουν τι ισχύει, αν ισχύει, τι να καταγράψουν, μερικές φορές είναι αρνητικοί στην καταγγελία όταν πρόκειται για κάποιο γνωστό πρόσωπο…

Και δεν είναι μόνο η αστυνομία αρνητική σε κάποιες περιπτώσεις. Στις κλειστές κοινωνίες ισχύει πολύ το «είναι γείτονας μου δεν μπορώ να καταγγείλω». Βλέπουν ένα σκυλί μονίμως σε μπαλκόνι, να είναι μέσα στα κακά του υποσιτισμένο και λένε «δεν μπορώ να καταγγείλω».

Υπάρχουν πολλοί που μας λένε «γιατί ασχολείστε με τα ζώα». Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι και τα ζώα ανήκουν στις λεγόμενες «αδύναμες ομάδες» μαζί με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και έχουν και αυτά ανάγκη από εμάς για φροντίδα.

Πείτε μου για ένα περιστατικό. Ας πούμε ότι μια σκυλίτσα γεννάει εννιά μωρά. Και κάποιος τα βρίσκει και σας φωνάζει να τα βοηθήσετε. Τι κάνετε;
Κατ αρχήν πας κτηνίατρο, τα εξετάζει και σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Βέβαια, την ώρα που πηγαίνεις στον κτηνίατρο τα εννιά μπορεί να χτυπήσει τα τηλέφωνο και να σου πουν και για άλλα τέσσερα. Και πας να τα δεις και στο δρόμο βρίσκεις άλλα εφτά! Δεν τελειώνει όλο αυτό.

Πως τα διαχειρίζεστε όλα αυτά;
Τα πήγα σε μέρη που ταΐζω ζώα, τα μοίρασα σε ασφαλή σημεία μέχρι να οργανωθεί η υιοθεσία τους. Αναγκαστικά. Πάω την επόμενη ημέρα και εν τω μεταξύ κάνω ευχές να μην έχει συμβεί κάτι κακό. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είσαι ψύχραιμος και, αν θέλεις, και λίγο σκληρός. Συνήθως επιβιώνουν. Κάποια μπορεί να τα πάρει κάποιος περαστικός που θα τα δει και θα τα αγαπήσει. Γενικά τελευταία, με τις στειρώσεις που έχουν γίνει, αδέσποτα κουταβάκια δεν βρίσκεις. Τα αδέσποτα κουταβάκια προέρχονται από ζώα που είναι σε σπίτια. Από γέννες δεσποζόμενων.

Για να πούμε και λίγα λόγια για τους ιδιοκτήτες. Τι προσόντα θα πρέπει να έχει κάποιος για να έχει ένα σκύλο;
Να μην το βλέπει σαν αντικείμενο, αλλά ως ένα μέλος της οικογένειας.
Και να έχει τα τρία Χ: Χώρο, χρόνο και χρήμα.

Στην Ελλάδα οι μόνοι που ασχολούνται με το αν κάποιος είναι κατάλληλος για να έχει ζώο είναι μόνο οι φιλοζωικές. Δεν υπάρχει κανείς φορέας για να ελέγξει την καταλληλότητα του ιδιοκτήτη. Στο εξωτερικό, μιλούσα μια εθελόντρια για την Ιταλία και μου είπε ότι για να έχει κάποιος εκεί ένα ζώο, εξετάζεται από κάποιον ειδικό, σαν να λέμε κοινωνικό λειτουργό. Εδώ όποιος θέλει μπορεί να έχει ένα ζώο που είτε το μάζεψε από τον δρόμο, είτε αυτό δημιουργήθηκε από την τεράστια πληγή που ονομάζεται, γέννα δεσποζόμενων. Στην Ελλάδα ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποκτήσει ζώο, είτε δίνοντας 200 ευρώ σε παράνομο εκτροφέα, είτε δίνοντας 500 ευρώ σε παράνομο εκτροφέα. Κανένας από αυτούς δεν θα ασχοληθεί αν είναι κατάλληλος να έχει ζώο. Οι μόνοι που το κάνουμε αυτό, είμαστε οι εθελοντές.

Πως γίνονται οι υιοθεσίες; Τι κάνετε; Κάνετε επισκέψεις στα σπίτια;
Ναι, κανονικά. Όταν είναι να δώσουμε ένα ζώο, επισκεπτόμαστε τον ιδιοκτήτη, μιλάμε με εκείνον, σαν μια μικρή συνέντευξη. Πάμε και στο σπίτι του να δούμε αν υπάρχει ο κατάλληλος χώρος, μαθαίνουμε από αυτόν στοιχεία για τον αν θα μπορεί να στηρίξει και οικονομικά το ζώο. Συνήθως, από την εμπειρία μας, καταλαβαίνουμε και τους ανθρώπους που είναι κατάλληλοι ή ακατάλληλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν και οι διπλωμάτες που μας έχουν μπερδέψει, επειδή θέλουν πολύ να αποκτήσουν ζώο, αλλά σίγουρα φαίνεται το ποιος είναι κατάλληλος.

Γίνεται και συμβόλαιο υιοθεσίας και εκεί υπάρχει όρος που λέει ότι το ζώο σε περίπτωση που κάποιος, για κάποιον λόγο, δεν το θέλει, θα πρέπει να μας επιστραφεί. Το ζώο δίνεται με σήμανση, με τσιπ, άρα είναι δύσκολο να το παρατήσει στο δρόμο, καθώς θα βρεθεί αμέσως η ταυτότητά του.

Φυσικά, για το πώς πρέπει κανείς να φροντίζει το κατοικίδιό του υπάρχουν και νόμοι του κράτους, οι «κανόνες ευζωίας», που είναι πολύ σαφείς σχετικά με το τι πρέπει να κάνει, οι οποίοι είναι προσβάσιμοι για όλους τους πολίτες.

Μια άλλη παράμετρος της ιδιοκτησίας, είναι ότι τα ζώα πρέπει να είναι τσιπαρισμένα. Αλλά πολλοί ιδιοκτήτες δεν το κάνουν, με αποτέλεσμα να βρίσκουμε ζώα στο δρόμο, που κάποια μπορεί να έχουν χαθεί και να μην μπορούμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη τους. Βρίσκουμε ζώα με τσιπ εξωτερικού (για να μπει ένα ζώο στη χώρα είναι υποχρεωτικό το τσιπ), τα οποία όμως δεν είναι καταχωρημένα στη βάση δεδομένων του Υπουργείου Γεωργίας. Άπειρα περιστατικά αυτά.

Το τσιπ ποιος το βάζει;
Ο κτηνίατρος. Οι κτηνίατροι είναι υπεύθυνοι να βάλουν το τσιπ στο ζώο και να το καταχωρήσουν στο υπουργείο και εσύ, με το αντίγραφο σου, πρέπει να πας να κάνεις την καταχώρηση στο Δήμο που ανήκεις, στο αρχείο ιδιοκτητών δεσποζόμενων ζώων.

Υπάρχουν εύκολες υιοθεσίες;
Δεν υπάρχουν εύκολες υιοθεσίες, πολλοί νομίζουν ότι τα μικρά χνουδωτά όμορφα μπαλάκια-σκυλάκια, τα οποία θέλουν συνέχεια πλύσιμο, κούρεμα, χτένισμα κλπ είναι εύκολα σκυλιά αλλά δεν είναι. Το τι σκυλί θα υιοθετήσει κάποιος είναι ανάλογα με το τι ταιριάζει σε κάθε περίπτωση. Ένα μεγαλόσωμο ζώο ας πούμε, είναι ωραιότατο μέσα στο σπίτι και πιο ήρεμο.

Οι εθελοντές που ξέρουν τα ζώα και κάνουν και γνωριμία με τους υποψήφιους ιδιοκτήτες, μπορούν να ταιριάξουν άνθρωπο με ζώο ή οικογενειακή κατάσταση με ζώο.

Οι κτηνίατροι πως σας βοηθούν; Και σε τι συχνότητα;
Έχουμε συνεργαστεί με όλους τους κτηνιάτρους Κορίνθου και Λουτρακίου. Και στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο. Ρωτήσαμε τους κτηνίατρους και οι περισσότεροι δέχτηκαν να συνεργαστούν μαζί μας, σε όλων των ειδών τα περιστατικά, από τα πιο απλά έως σοβαρούς τραυματισμούς και χειρουργεία. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά που κάνουμε.

Επίσης έχουμε και πολύ καλή οικονομική συνεργασία. Σε κάποιες πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να μην πληρωθούν άμεσα, αλλά σίγουρα σε λίγο καιρό εξοφλούνται. Κάνουμε μαζί τους και συμφωνίες για καλύτερες τιμές για τη φιλοζωική σε κάποια πράγματα.

Έχουμε εξαιρετικές σχέσεις με τους κτηνιάτρους, είμαστε οικογένεια. Γιατί εκτός από το οποιοδήποτε οικονομικό όφελος έχουν, αποκτούν και περισσότερη εμπειρία. Ειδικά σε θέματα τραυματισμών.  Έχουμε πολύ καλή συνεργασία με όλους και ειδικά με τον Αργύρη Τούσουλη που έχει και το μεγαλύτερο βάρος σε τραυματισμένα ζώα, αλλά και όλοι,  τους αγαπάμε και μας στηρίζουν.

Ας έρθουμε τώρα σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: Στείρωση.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι υποχρεωτική η στείρωση. Εμείς, όταν δίνουμε ένα ζώο το δίνουμε στειρωμένο, όμως δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε να γίνει στείρωση στα ήδη δεσποζόμενα ζώα. Αυτό το ζητάμε και εξηγούμε τους λόγους.

Ποιοι είναι οι λόγοι;
Είμαστε η χώρα με τα 3 εκατομμύρια αδέσποτα! Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αφορά όλους μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται επιπλέον γέννες και ειδικά σε ημίαιμα ζώα τα οποία δεν είναι η πρώτη προτίμηση των ανθρώπων για υιοθεσία. Εμείς εννοείται τα λατρεύουμε, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Στο δρόμο βρίσκουμε όλων των ειδών τα ζώα. Μεγαλόσωμα, μικρόσωμα, ημίαιμα, τα πάντα. Άρα λοιπόν αυτό είναι η απόδειξη ότι μπορείς να βρεις το ζώο που θέλεις από τη φιλοζωική και όχι να δημιουργήσεις άλλο.

Από την πείρα σας, για ποιο λόγο νομίζετε ότι οι ιδιοκτήτες θεωρούν απαραίτητο να βάλουν τα κουτάβια τους να γεννήσουν; Ισχύουν οι θεωρίες σχετικά με τις ασθένειες που μπορεί να τους δημιουργηθούν αν δεν ζευγαρώσουν;
Οι ιδιοκτήτες θεωρούν πως το θηλυκό σκυλί πρέπει να γεννήσει μια φορά γιατί έτσι έλεγαν οι κτηνίατροι κάποτε. Η άποψη που επικρατεί τώρα είναι πως πρέπει να κάνει έναν οίστρο. Είναι δεκτό αν κάποιος δεν θέλει να στειρώσει το σκυλί του. Όμως, άλλο αυτό και άλλο όταν δεν ξέρει καν πότε είναι γόνιμο, αν ζει στο δρόμο (ημιδεσποζόμενο), αν είναι δεμένο στην αυλή χωρίς περίφραξη και ζευγαρώσει εν άγνοια τους με αρσενικά, αν… αν… συνεχώς ακούμε πολλά σενάρια που καταλήγουν στο ίδιο. Τι θα γίνουν τα κουτάβια της άστοχης γέννας; Η συνέχεια αυτού του σεναρίου είναι πως τα ξεφορτώνονται πολύ εύκολα στον κάθε γνωστό τους που ενθουσιάζεται και θέλει ένα για λίγους μήνες. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Μία άλλη άποψη αναφέρει ότι είναι ανήθικο να επεμβαίνουμε στην πορεία της ζωή τους ζώου, οπότε η στείρωση δεν πρέπει να γίνεται.
Τους σκύλους εμείς τους δημιουργήσαμε. Ο πρώτος σκύλος ήταν  γκρι λύκος, πριν κάτι χιλιάδες χρόνια, ο οποίος ήρθε κοντά στον άνθρωπο, γιατί πεινούσε και εξημερώθηκε. Έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι σκύλοι. Τις ράτσες εμείς τις φτιάξαμε. Άρα λοιπόν, ο άνθρωπος επεμβαίνει στη ζωή του ζώου, κάνοντας ακόμα και πειράματα (υπάρχει ράτσα που έχει φτιαχτεί για να μην πέφτει η τρίχα του ζώου!) από τη στιγμή που έχουμε κάνει όλα αυτά, και έχουμε πειραματιστεί, άρα είμαστε υπεύθυνοι για αυτά τα ζώα.

Η νομοθεσία ορίζει πως το φυσικό περιβάλλον των σκύλων είναι η πόλη. Άρα που θα λερώσουν οι σκύλοι; που θα κινηθούν; που θα φάνε; και με ποιους θα συγχρωτιστούν; με τους ανθρώπους φυσικά και τα όποια προβλήματα αυτό συμπεριλαμβάνει. Τα ζώα αυτά αναγκάζονται να ζουν στις πόλεις γιατί εκεί βρίσκουν τροφή και ανθρώπινη επαφή. Δεν είναι η επιλογή τους. Όπως επίσης δε μπορούν να μείνουν και στον αγρό γιατί δε βρίσκουν τροφή και γίνονται ακοινώνητα. Άρα καταλήγουμε πως το ιδανικό είναι να μην γεννιούνται. Να μην έχουμε γεννήσεις.

Οπότε ερχόμαστε σε ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, το ζήτημα των Δήμων.
Αυτά που πρέπει να κάνει ένας Δήμος στην Ελλάδα είναι τόσα πολλά που κανείς δεν θέλει να αναλάβει αυτό το φόρτο και φυσικά κανείς δεν τα κάνει. Ένα πρότυπος Δήμος είναι του Ηρακλείου, που ναι μεν έχει αδέσποτα, αλλά και οι πολίτες υιοθετούν πολλά από αυτά και τα φροντίζουν στις γειτονιές. Έχουν προνόμια για να υιοθετήσουν αδέσποτα.

Είναι τόσο αυστηρό το πρωτόκολλο των Δήμων που πραγματικά είναι δύσκολο να εφαρμοστεί. Θεωρούμε ότι είναι πρόβλημα της κεντρικής εξουσίας, το οποίο μετατίθεται στους Δήμους. Το θέμα των αδέσποτων πρέπει να λυθεί κεντρικά. Και είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Πώς να υποχρεώσει ο κάθε δήμαρχος και αντιδήμαρχος τον κάθε πολίτη που τον έχει ψηφοφόρο, να εφαρμόσει το νόμο; Πως θα τον ελέγξει; Θα χάσει ψήφους.

Στην περιοχή μας, οι Δήμοι τι κάνουν; Κάνουν κάτι, σας βοηθούν με κάποιο τρόπο;
Ο Δήμος Λουτρακίου ξεκίνησε πριν 15 χρόνια να έχει πρόγραμμα στειρώσεων, σε συνεργασία με το ΔΙΚΕΠΑΖ, όπου έστελνε αδέσποτα για στείρωση. Μετά, που ασχοληθήκαμε και εμείς, αύξησε και λίγο το κονδύλι. Ο Δήμος Λουτρακίου από το 100% του νόμου, κάνει το 10!!! Και θεωρείται από τους πρωτοπόρους Δήμους του νομού. Πλέον έχει συνεργασία με τους δύο κτηνιάτρους της περιοχής και δε στέλνει τα ζώα στο ΔΙΚΕΠΑΖ, αλλά τα στειρώνει εδώ. Βγάζουν ένα κονδύλι κάθε χρόνο για στειρώσεις, ένα για τραυματισμούς και ένα για τροφές. Δεν επαρκούν όμως αυτά για όλα τα αδέσποτα, έτσι καλούμε και εθελοντές κτηνιάτρους για τις στειρώσεις, πληρώνει ο σύλλογος.

Στην Κόρινθο, η προηγούμενη δημοτική αρχή ήταν τραγική. Είχε άρνηση να συνεργαστεί. Να ακούσει. Θυμάμαι, το 2017, η είδηση ότι ξεκίνησε πρόγραμμα στειρώσεων από τον Δήμο ήταν μεγάλη έκπληξη. Παρόλα αυτά είχαμε και δεύτερο πρόγραμμα στείρωσης, μικρά και τα δυο (στειρώθηκαν περίπου 60-70 ζώα, όταν στο Λουτράκι στειρώνονται περίπου 300! ζώα το χρόνο).

Η νέα Δημοτική Αρχή, στην Κόρινθο, δείχνει να έχει καλή διάθεση, σίγουρα είναι ανενημέρωτοι σε πολλά και πρέπει να το δει σοβαρά. Είναι τεράστιος ο όγκος, πολλά τα χωριά που είναι προϊστορικοί οι άνθρωποι. Το Σοφικό είναι μια τεράστια πληγή, το Χιλιομόδι, όλη η ορεινή και ημιορεινή Κορινθία, αλλά και λοιπά χωριά πχ η Αρχαία Κόρινθος, εκεί η λέξη στείρωση είναι μια λέξη άγνωστη σε αυτούς.

Άρα το θέμα πρέπει να προσεγγιστεί από πολλές μεριές και κυρίως από την πλευρά της πληροφόρησης. Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Το καταφύγιο (που δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς στο Δήμο) δεν είναι η λύση, αλλά ούτε και η άποψη «που είναι ο Δήμος να τα μαζέψει». Δεν ισχύει αυτό. Αυτό είναι ένα λάθος.

Λέγοντας όλα αυτά, εύλογα δημιουργείται η απορία: και τότε; Τι κάνουμε με τα αδέσποτα στην πόλη; Που πρέπει να πάνε; Πρέπει να τα «μαζεύουν» οι Δήμοι; Ποιο είναι το σωστό;
Το σωστό σίγουρα δεν είναι να τα «μαντρώσεις» τα ζώα κάπου. Το σωστό είναι να πάνε τα ζώα αυτά σε σπίτια. Να υιοθετηθούν. Αυτό βέβαια είναι το τέλειο σενάριο. Δεν είναι εύκολο να υιοθετηθεί ένα ζώο που είναι καιρό στο δρόμο, αλλά δεν είναι και ανέφικτο. Τα ζώα των δρόμων τα λατρεύουν τα σπίτια! Άσε που επειδή είναι στο δρόμο και συναναστρέφονται συνέχεια με ανθρώπους είναι και πολύ κοινωνικοποιημένα. Είναι σαν να περιμένουν να πάνε σε σπίτι. Και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ζώων που τα έχουμε δώσει από τον δρόμο σε σπίτια.

Οι Δήμοι δεν μπορούν να τα μαζέψουν, αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είναι μωρά και κάποιος τα μαζέψει για να τα φροντίσει, ο νόμος λέει ότι έχει δικαίωμα μόνο πέντε μήνες να τα φροντίσει και να τους κάνει τα εμβόλια τους (συμπεριλαμβανομένου και του αντιλυσσικού) και μετά να επιστρέψει εκεί που τα βρήκε.

Οπότε, το καλύτερο που θα έπρεπε να γίνεται είναι να μην γίνονται άσκοπες γέννες που οδηγούν σε εγκαταλείψεις.

Πιάνομαι από την τελευταία κουβέντα σας και σκέφτομαι: κάποιος λοιπόν, ενοχλείται από τα αδέσποτα και αφού δεν πρέπει τα ζώα να είναι στο δρόμο, αποφασίζει να τα «εξαφανίσει». Και βάζει φόλα.
Αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία.

Συνήθως αυτά είναι οργανωμένες δράσεις, που γίνονται σκόπιμα για να πεθάνουν τα ζώα, αλλά και για πιο υπόγεια συμφέροντα. Πολλές φορές, ειδικά στον Δήμο Κορινθίων, έπεφταν φόλες πριν από γιορτές, πριν τις παρελάσεις, Πάσχα, Χριστούγεννα. Κάπως σαν να ήθελαν να «καθαρίσει» η πόλη.

Βέβαια αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί τα σκυλιά πάλι θα επιστρέψουν στην πόλη, αφού η φύση τους είναι να βρίσκονται κοντά σε ανθρώπους.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να λυθεί αυτό το πρόβλημα;
Δεν υπάρχει τρόπος να λυθεί. Κανένας δεν καταθέτει αν και τι είδε, κανείς δε βοηθάει.

Θα ήθελα να πάμε σε μια άλλη «πονεμένη» ιστορία. Τα σκυλιά των κυνηγών και τα σκυλιά των τσοπάνηδων.
Αυτά τα ζώα τα θεωρούν εργαλεία. Είναι σκληροί απέναντι τους. Τα έχουν κλεισμένα σε κλουβιά, δεν τα ταΐζουν καλά για να είναι σε κατάσταση να κυνηγήσουν και η μόνη τους εκτόνωση είναι στο βουνό. Και μιλάμε για πανέξυπνα και πολύ τρυφερά ζώα.

Οι κυνηγοί για να πάρουν κυνηγετική άδεια, είναι υποχρεωμένοι, το σκυλί τους να είναι τσιπαρισμένο και εμβολιασμένο και να έχει βιβλιάριο υγείας. Έχουμε βρει σκυλί καθαρόαιμο που του είχαν σκίσει το λαιμό για να του βγάλουν το τσιπ και να μπορούν να το παρατήσουν. 

Ένα άλλο πρόβλημα με τους κυνηγούς είναι οι γέννες. Κάνουν πάρα πολλές γέννες, είτε για να τα πουλήσουν ως καθαρόαιμα, είτε για να διαιωνίσουν ένα καλό είδος με καλή κυνηγετική συμπεριφορά. Από αυτές τις γέννες μπορεί να κρατήσουν ένα, το πιο ζωηρ΄ή το πιο δυνατό και τα υπόλοιπα να τα παρατήσουν.

Το ίδιο και οι τσομπάνηδες. Τα διασταυρώνουν και αν δεν βγουν καλοί φύλακες, τα πετάνε. Επίσης, έχουν τη συνήθεια να κόβουν τα αυτιά των σκυλιών και αυτό το κάνουν μόνοι τους, όχι στον κτηνίατρο. Ακινητοποιούν το σκυλί και μόνοι τους του κόβουν τα αυτιά! Για να ακούει, λέει, καλύτερα….
Αυτά.

Υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία σχετικά με τη φιλοζωΐα; Μπορούν να μάθουν τα παιδιά στο σχολείο;
Υπάρχουν και μας έχουν καλέσει και έχουμε πάει σε σχολεία εδώ στην Κόρινθο. Δεν είναι υποχρεωτικό βέβαια, απλά υπάρχουν δύο προγράμματα από το υπουργείο, τα οποία προτείνονται στα σχολεία και είναι στην ευχέρεια των δασκάλων να τα κάνουν στην τάξη. Τα παιδιά είναι ανοιχτά και ενδιαφέρονται για να μάθουν τι γίνεται με τα ζώα και πως τα φροντίζουμε. Βέβαια ένας σημαντικός παράγοντας είναι και το σπίτι, τι εικόνες έχουν στα σπίτια τους τα παιδιά.

Για το τέλος θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Θεωρείτε ότι οι Έλληνες είναι φιλόζωοι;
Θα σου πω το εξής: οι παράγοντες από τους οποίους ένα αδέσποτο ζώο πεθαίνει, είναι τρεις: οι δηλητηριάσεις, οι αρρώστιες και τα ατυχήματα. Ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων είναι 2 με 3 χρόνια. Είναι αυτά που βρίσκονται σε γειτονιές, στειρωμένα, εμβολιασμένα και τα φροντίζουν. Γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε ότι ο καθένας θα πρέπει να νοιαστεί για το αδέσποτο της γειτονιάς του, να το στειρώσει. Ή να μας ειδοποιήσει να βοηθήσουμε.

Στην Ελλάδα λοιπόν, αυτοί που νοιάζονται για τα ζώα και είναι φιλόζωοι αποτελούν το 20%….

ΚΟρινθία ΠΡοστασία Αστικής Πανίδας
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Σταματία Κωνσταντίνου ή Αρετή Βασιλειάδου
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 698 888 4981Email επικοινωνίας: info@coprap.gr

* Το Φιλοζωικό Χριστουγεννιάτικο Παζάρι του Συλλόγου ΚΟΠΡΑΠ, πραγματοποιείται στο Λουτράκι, στο ξενοδοχείο Beau Rivage, στις 6-8 & 13-15 Δεκεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο https://www.facebook.com/events/434259203916661/

** Το φετινό ημερολόγιο αποτελεί μια υπέροχη συλλογή, καλλιτεχνικών φωτογραφιών από σκύλους και γάτες του δρόμου. Εικόνες καθημερινές που περνούν από τα μάτια όλων μας άσχετα αν όλοι δίνουμε σημασία ή όχι. Τα πλάσματα αυτά είναι εκεί, αλληλένδετα με τις δικές μας ζωές. Η δική μας συμπεριφορά θα σηματοδοτήσει το δικό τους μέλλον. Κάποια από αυτά αναζητούν σπίτι, κάποια δε γνωρίζουμε αν υπάρχουν πια.

*** Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από το Ημερολόγιο της ΚΟΠΡΑΠ