11ο Ziria Festival: Κάθε χρόνο και καλύτερα!

Είναι Δευτέρα πρωί μετά το φεστιβάλ. Σκέφτομαι πως επιθυμώ διακαώς να καταγράψω την εμπειρία μου από το προηγούμενο τριήμερο αλλά κοιτάζω την λευκή σελίδα και σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να περιγράψω με λέξεις κατανοητές, πράγματα που δεν περιγράφονται, αλλά τα έχεις νοιώσει.

Κάθε χρονιά και καλύτερα, ίσως να ήταν μια γενική περιγραφή αυτού του «πράγματος» που συμβαίνει κάθε τέλος Αυγούστου στο βουνό μας. Αυτής της κατάστασης που στήνεται κάθε χρόνο για να μας θυμίσει ότι όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν σίγουρα πάνω από μία όψεις.

Στο όμορφο, μικρό χιονοδρομικό κέντρο της Ζήρειας, εκεί που πριν τρεις μήνες υπήρχαν χιόνια, κρύο, και αυτή η ησυχία του χειμώνα όπου τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι και λευκά, ξαφνικά έρχεται να λάμψει η ζωή! Οι ήχοι, τα γέλια, οι μουσικές, τα χρώματα και οι μυρωδιές! Έρχεται η χαρά να ευλογήσει το βουνό, να το αγγίξει και να το χαϊδέψει με τη δική της ενέργεια.

Το Φεστιβάλ Ζήρειας έχει μια θαυμαστή ικανότητα: να μεταμορφώνεται πατώντας πάνω στο ίδιο θεμέλιο. Γιατί, όταν διαθέτεις μια επιτυχημένη συνταγή, διατηρείς τη βάση, τα υλικά εκείνα που την κάνουν να είναι νόστιμη, αλλά φροντίζεις να την εμπλουτίζεις και με άλλα, που θα της δώσουν μια προσωπικότητα και θα την πηγαίνουν κάθε φορά και λίγο πιο πέρα από. Να την δοκιμάζεις λίγο και να λες «θέλω κι άλλο».

Πέρα λοιπόν από τα βασικά, αναλλοίωτα και επιτυχημένα μουσικά και κατασκηνωτικά υλικά, φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ένοιωσα και κατάλαβα τι γεύση έχει η «ποικιλία». Γιατί φέτος ήταν έτσι στημένο το φεστιβάλ, με τόσες πολλές παράλληλες δραστηριότητες, ώστε κάθε ένας από εμάς τους χιλιάδες να έχει την επιλογή για το πως θα επενδύσει το χρόνο του όσο θα βρίσκεται εκεί.

Συνάντησα φίλους που ήρθαν για ησυχία και πεζοπορίες. Άλλους που είναι φωτογράφοι και ήρθαν για να καταγράψουν τη μαγεία του ουρανού στην απόλυτη έλλειψη φωτορύπανσης, είδα ανθρώπους που ξεσάλωσαν χορεύοντας όλο το βράδυ, άλλους που ήρθαν για να αράξουν στο βουνό που έχει δροσιά και να μην κάνουν τίποτα. Παρέες, ζευγάρια, μόνους και μόνες, σκυλάκια, παιδάκια, όλοι και όλες ήρεμοι, χαλαροί, χωρίς εντάσεις, ακόμα και αν έπρεπε να περιμένουν μισή ώρα στην ουρά για τουαλέτα ή φαγητό.

Εμπλουτίζεται λοιπόν η συνταγή, τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά, θα έλεγα «απλά συμβαίνουν», χαλαρά και ουσιαστικά. Προκύπτουν από τις ανάγκες του κόσμου όπως αυτές καταγράφονται σε κάθε τέλος. Όπως έχω ξαναγράψει και χιλιοπεί, δεν έχει σημασία αν είσαι ροκάς, χεβιμεταλάς, πανκ ή όχι. Δεν έχει σημασία αν είσαι μαμά, ιδιωτική υπάλληλος, συνταξιούχος ή φοιτητής. Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει αυτή η μουσική, καθόλου, πολύ ή λίγο. Δεν υπάρχουν πλαίσια. Το μόνο πλαίσιο είναι ότι υπάρχει χώρος για όλους μας. Έχει μεγάλη αγκαλιά το βουνό. Και αντοχές. Και την ικανότητα να μας κάνει πάλι ανθρώπινους.

Για τα οργανωτικά, τι να πω; Πέντε δέκα άνθρωποι έχουν καταφέρει να ενώσουν μία ολόκληρη περιοχή. Το Φεστιβάλ Ζήρειας πλέον είναι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβαλικά γεγονότα στην Ελλάδα. Το αποδεικνύουν οι συμμετοχές από Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Αθήνα, Ξάνθη (από τις λίγες πληροφορίες που ήξερα ή έμαθα επιτόπου εγώ). Επιπλέον έχει καταφέρει να κάνει την περιοχή των Τρικάλων Κορινθίας ακόμα πιο γνωστή στο κοινό, ενισχύοντας το τοπικό τουριστικό προϊόν και την τοπική οικονομία, σε μια εποχή που θεωρείται «νεκρή». Ανοίγουν οι ξενώνες, τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία, κάνουν ειδικές τιμές και προσφορές, συμμετέχουν, βοηθούν. Ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που λέμε «η ισχύς εν τη ενώσει». Για κάποιους, όπως εγώ, αυτό είναι ένας παραπάνω λόγος στήριξης του φεστιβάλ.

Στα της συμμετοχής, το φεστιβάλ μεγάλωσε πολύ! Πάρα πολύ! Από την Πέμπτη το μεσημέρι ήταν γεμάτο. Ξεκάθαρα φαινόταν ότι θα είχε περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη φορά. Σκηνές παντού. Πάνω, κάτω, στις πλαγιές, στο πάρκινγκ, ακόμα και πεντακόσια μέτρα μακριά για τους πιο μοναχικούς. Υπάρχουν πραγματικά εκπληκτικές φωτογραφίες και βίντεο από drones που είναι ενδεικτικές της ποσότητας του κόσμου.

Ευχάριστη έκπληξη η καινούργια υπέροχη επέκταση του μπαλκονιού του σαλέ! Χωράει πολύ περισσότερο κόσμο, έχει καταπληκτική θέα και φυσικά ομορφαίνει και τον χώρο με την πέτρινη όψη του. Εκεί έγιναν φέτος τα «μικρότερα» live, τα οποία είναι αυτό το τσικ στη γεύση της αρχικά πετυχημένης συνταγής. Πολυταλαντούχοι μουσικοί, μικρές μπαντες που τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν σε μεγάλο κοινό, να μαθευτούν. Άλλη μία εξαιρετική ποιότητα του Φεστιβάλ: να βοηθάει και να αναδεικνύει τους «μικρούς». Άλλο ένα συν για κάποιους από εμάς.

Εντυπωσιακά τα δύο installations που είχε φτιάξει η ομάδα του Lab2Art, πηγές φωτός και στοχασμού. Worth shooting spots για εμάς τους φωτογράφους και φυσικά σημεία ενδιαφέροντος και ομορφιάς, έδεναν απόλυτα με το περιβάλλον και δημιουργούσαν απόκοσμο σκηνικό. Το Φως είναι μία λέξη που ταιριάζει στο Ziria Festival.

Στα πρακτικά τώρα. Το φαγητό καλό, αλλά πλέον θα έλεγα ότι ίσως ήρθε η ώρα για λίγο περισσότερες επιλογές. Ο καφές και τα σνακ, τυροπιτοειδή εξαιρετικά θα έλεγα (οι θεικές αυτές τυρόπιτες είναι η καταστροφή μας κάθε χρόνο). Τα σουβλάκια και οι πατάτες είναι μια σίγουρη λύση και γενικά αρέσουν στην πλειοψηφία. Φέτος τα βρήκαμε μέτρια, αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Ο τραχανάς και τα τουτουμάκια (χυλοπίτες) Φενεού όπως πάντα εξαιρετικά. Θεωρώ όμως ότι κάτι λίγο έτσι πιο διαφορετικό, πιο «σπιτικό», πιο, ίσως, χορτοφαγικό θα ήταν εξίσου επιτυχημένη προσθήκη. Υπάρχουμε κι εμείς που ούτε αυστηρά κρεατοφάγοι είμαστε, ούτε αυστηρά χορτοφάγοι και μας αρέσουν οι πειραματισμοί και οι επιλογές. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει πρακτικά, αλλά σκεφτείτε το εσείς παιδιά της διοργάνωσης.

Στο θέμα των εγκαταστάσεων, σίγουρα υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να λυθούν. Κατανοούμε τα πρακτικά θέματα και είμαι σίγουρη ότι θα προσπαθήσουν οι υπεύθυνοι να βρουν τη λύση. Εγώ, ας πούμε, δεν έχω θέμα να περιμένω, για μένα είναι part of the fun, το ξέρω από πριν, έχω πάει ήδη σε τρία φεστιβάλ και είμαι προετοιμασμένη. Οι τουαλέτες του σαλέ (που ήδη από πέρσι αυξήθηκαν) αν και πεντακάθαρες (σας έχω ξαναγράψει για το θαυμασμό μου στην υπέροχη γυναίκα που τις κρατάει καθαρές ε;), δεν επαρκούν. Το παράπλευρο θέμα που δημιουργείται είναι ότι πολλοί και πολλές πάνε στη φύση και αυτό είναι ωραίο και απολύτως φυσιολογικό, αρκεί να διαθέτεις τον στοιχειώδη σεβασμό και την συνείδηση των αποτελεσμάτων των πράξεων σου. Και δυστυχώς για όλους μας, δεν διαθέτουν όλοι οικολογική συνείδηση, ούτε φυσικά περιμένει κανείς από τους διοργανωτές να τρέχουν πίσω από τον καθένα και να μαζεύουν ότι αφήνει.

Λέγοντας αυτό θα έρθω στο θέμα της καθαριότητας. Φέτος είδα ότι έχει γίνει πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια από τους διοργανωτές για να κρατηθεί ο χώρος καθαρός. Υπήρχαν κάδοι ΠΑΝΤΟΥ και μάλιστα γινόταν και διαχωρισμός των απορριμμάτων σε πλαστικά, χαρτιά, αλουμίνιο, γυαλί και σκουπίδια διάφορα. Όμως, it takes two to tango που λέν’ και στο χωριό μου. Αν και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είχε μπει στο κλίμα, πρόσεχαν, μάζευαν τα σκουπίδια τους από τους κοινόχρηστους χώρους (οι εθελοντές του φεστιβάλ δεν είναι υπηρέτες μας, και αυτό ίσως θα έπρεπε να είναι γραμμένο με κεφαλαία γράμματα παντού), μπορεί να μάζευαν και τα παρατημένα των διπλανών, αλλά παντού και πάντα θα υπάρχει εκείνη η μειοψηφία. Η μειοψηφία που πέταξε τα κουτάκια της μπύρας μπροστά στη σκηνή μετά τη συναυλία, που παράτησε το μπουκαλάκι με το νερό, το αποτσίγαρο για να περάσουν μετά οι κατακουρασμένοι άνθρωποι του φεστιβάλ να τα μαζέψουν. Αυτή τη μειοψηφία δεν ξέρω αν μπορούμε να την μειώσουμε ακόμα περισσότερο, ίσως όμως θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να την κάνουμε να θέλει να αποκτήσει συνείδηση. Ίσως η ύπαρξη του φεστιβάλ και οι δράσεις του να βοηθήσουν σ’ αυτό. Το εύχομαι.

Για το τέλος παραδοσιακά αφήνω το μουσικό κομμάτι.
Εγώ είμαι μία από αυτούς που ανεβαίνω στο φεστιβαλικό μας βουνό για τις μουσικές του. Άλλο ένα συστατικό τα συνταγής που την κάνει ακαταμάχητη. Η ποιότητα των μουσικών επιλογών των διοργανωτών είναι τέτοια, που πλέον η εμπιστοσύνη μου είναι τυφλή και ξέρω ότι ακόμα και αν αυτοί που θα παίξουν δεν είναι στις πρώτες μου επιλογές για ακρόαση, θα δέσουν με το σκηνικό και θα ικανοποιήσουν τα αυτιά πολλών πολλών ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά ποιοτικά χαρακτηριστικά του line up του φεστιβάλ. Η ικανότητα του να ευχαριστεί όλους μας.
Προσωπικά για εμένα, όπως έγραψα και πιο πάνω, ένας από τους λόγους που έχω γίνει φανατική του φεστιβάλ, είναι το ότι δίνει χώρο σε μπάντες να ακουστούν, που δεν είναι τόσο μεγάλες και δύσκολα θα βρίσκονταν μπροστά σε μεγάλα κοινά. Και στη Ζήρεια το κοινό είναι μεγάλο.
Ένας δεύτερος λόγος, που τον συνειδητοποίησα καλά φέτος είναι και η ποιότητα του οπτικοακουστικού αποτελέσματος. Μιλάμε για τέλειο ήχο και φωτισμό. Το ένοιωσα πάρα πολύ στο live των Planet of Zeus, όπου θεωρώ ότι τα πάντα ήταν τέλεια, δεδομένων των συνθηκών πάντα.

Και αφού κλείνουμε παραδοσιακά μουσικά, να πω πως ένας από τους λόγους που ανέβηκα στο βουνό αξημέρωτα την Πέμπτη, ήταν για να θαυμάσω την post rock μπαντα των Damirah* από την Πάτρα και να κλάψω, όπως κάθε φορά με τα κομμάτια τους. Ψάξτε τους, ακούστε τους, χαρείτε και συγκλονιστείτε.

Κάθε χρόνο και καλύτερα λοιπόν και αυτό είναι το διαχρονικό σλόγκαν για το Φεστιβάλ της Ζήρειας. Το Φεστιβαλ μας. Ευχαριστούμε πολύ. Θα τα πούμε του χρόνου, πάλι μαζί στις πρωινές δροσιές και τα μεταμεσονύχτια κρύα.

*Damirah: As a child I always dreamed of fire 

Αναδημοσίευση από το Corinthia Events
Φώτος και κείμενο Όλγα Παπαλεξάνδρου