Πολυτεχνείο, 16 Νοέμβρη: Ο Θανάσης Πετράκος θυμάται….

“Η μνήμη μου αυτές τις ώρες γυρίζει κάθε χρόνο πίσω στις τρεις ημέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και τον κόσμο όλο. Γυρίζει στις μεγάλες εκείνες ώρες του Νοέμβρη του 1973. Αυτή την ώρα πριν 48 χρόνια η μεγάλη σύγκρουση είχε αρχίσει .Η αστυνομία χτυπούσε στο ψαχνό . Κανένας από όσους είμαστε μέσα δεν σκέφτηκε να φύγει παρότι είχαμε συνειδητοποιήσει ότι μόνο με τανκς θα μας έβγαζαν από μέσα .

Θυμαμαι μετά την συνέντευξη τύπου της Συντονιστικης Επιτροπής είχα ρωτήσει τον Παναγιώτη το Λαφαζάνη να μου πει τι εκτιμά ότι θα γίνει στη συνέχεια. Μου είχε πει χαρακτηριστικά.” Θανάση από εδώ δεν μπορεί πλέον να μας βγάλει η αστυνομία. Θα μας βγάλουν με χοντρή επέμβαση. Αν φοβάσαι να φύγεις. Δεν είναι ούτε ντροπή ούτε κακο να φοβάσαι. Ειναι φυσιολογικό .Όλοι φοβόμαστε. Εγω βέβαια δεν μπορώ και δεν πάρει να φύγω. Οτι ήταν να κανουμε το έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Απο εδώ και πέρα εμεις ειμαστε άοπλοι ενώ αυτοί έχουν όπλα.”

Το σκέφτηκα για 30 δευτερόλεπτα και του είπα ΟΧΙ δεν φεύγω εδώ θα μείνω.και έμεινα μέχρι που μπήκε το τανκς. Νοιώθω τον εαυτό μου πολύ τυχερό που ήμουν παρών στη μεγάλη αυτή στιγμή της Νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδας. Το Πολυτεχνείο είναι μια από τις μεγάλες στιγμές του λαού μας .Το Πολυτεχνείο άνοιξε το δρόμο για την ελευθερία, και τη δημοκρατία. Αφήνει παρακαταθήκη αγώνα και συλλογικής δράσης για τους νεότερους. Αποτελεί μια πρόκληση στη σημερινή γενιά για τα δικά της “Πολυτεχνεία”. Για να πάει μπροστά η πατρίδα μας και η κοινωνία .”

Ανάρτηση του Θανάση Πετράκου, πρώην Βουλευτή και Περιφερειακού συμβούλου