EDITOR

Η Παυλίνα Μπεχράκη θυμάται τον σπουδαίο Κώστα Πανιάρα

Published

2 έτη ago

27 Απριλίου, 2022

Author4

“Ή επί πολλά χρόνια ενασχόλησή μου με την Εικαστική Τέχνη, σαν Δημιουργός Γκαλερίστα Συλλέκτρια, αλλά και σαν καλή φίλη του Σπουδαίου ζωγράφου, σας καταθέτω με αγάπη ένα σύντομα κριτικό σημείωμα, για το σπουδαίο έργο του και δυό λόγια για τον ίδιο τον άνθρωπο” γράφει η κ.Παυλίνα Μπεχράκη σκιαγραφόντας τον σπουδαίο εικαστικό!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ-ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΙΑΡΑ ¨{1934-2014}

Μέσα στη καρδιά του Απρίλη του 2014 <έφυγε>ο Σπουδαίος Έλληνας-Κορίνθιος Δημιουργός ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΝΙΑΡΑΣ. Μοναχογιός του Γιάννη Πανιάρα και της Μίνας Γιοργούλη ,ο Οικουμενικός αυτός Έλληνας Ζωγράφος από το Κιάτο Κορινθίας, από πολύ μικρός έδειξε το έμφυτο ταλέντο του .Στή πρώτη Γυμνασίου είχε Καθηγητή Τεχνικών, τον Ερρίκο Λεκό μαθητή του Ουμβέρτου Αργυρού,ο οποίος το διέκρινε αμέσως και προέτρεψε τους γονείς του που τον ήθελαν θετικό Επιστήμονα να τον αφήσουν ελεύθερο να ξεδιπλώσει αυτό το δώρο που του χαρίστηκε. Γιά να μη στεναχωρήσει τον πατέρα του μπήκε στη Νομική αλλά τελικά φοίτησε στην Α.Σ.Κ.Τ μέ δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη.

Τό 1956 έφυγε για Παρίσι όπου άρχισε μαθήματα ζωγραφικής με τον Ανρί Λότ. Κατά τη πολυετή του διαμονή στα κέντρα Τέχνης του εξωτερικού γνωρίστηκε με τον Αλέξανδρο Ιόλα, τον Ρενέ Μαγκρίτ, τον Μάξ Ερνεστ, τον Πικάσο και είχε μια λαμπρή παρουσία στο Εικαστικό γίγνεσθαι στη πόλη του Φωτός, κάνοντας συγχρόνως πολλές Εκθέσεις στην Ευρώπη κι Αμερική και έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές Συλλογές.

-Ο Κώστας Πανιάρας, ο Επιφανής Ελληνας – Κορίνθιος Ζωγράφος και Γλύπτης, έμοιαζε με τα έργα του. Ευθύς, απλός, χαρούμενος,

ευτυχισμένος, έτσι που έζησε, μια γεμάτη ζωή, χωρίς απωθημένα, με αστείρευτη όρεξη για τα πράγματα, ισορροπώντας πάντα μέσα στον άχρονο χρόνο, με αποτέλεσμα η δημιουργική του δύναμη, να είναι η ίδια στα χρόνια της νεότητας με αυτή στα χρόνια της ωριμότητας. <Εφυγε> αυτός ο Μεγάλος Δημιουργός με τα πινέλα και τα χρώματα στο χέρι. Τά θαυμάσια έργα του γεμάτα υπέροχα χρώματα, αυτά της ζωής, ανάσαναν ευτυχισμένα μέσα στην ωραιότητά τους.{Εφηρμοσμένη Πρωτοπορεία}.

Ζωγράφιζε με τα μάτια του, για τα μάτια του! Ζωγράφιζε όπως θα καταλάβετε, ό,τι έβλεπε ό,τι τον συγκινούσε γεμάτα χρώματα, με την ελπίδα πάντα αναφτή να τα χαίρονται και οι άλλοι.

Ή περιπέτεια του τυχαίου κι του πειραματικού δεν του άρεσε. Ήθελε ν κάνει πάντα αυτός το κουμάντο στο έργο του ,όχι η τύχη, Νά είναι καμωμένα σωστά Έμαθε στη πολύχρονη μαθητεία του δίπλα στους σπουδαιότερους δασκάλους τις τεχνικές και τα μυστικά της υπέροχης αυτής γλώσσας, χωρίς όμως να έχει δασκαλίστικη αντιμετώπιση, στη δική του Τέχνη αλλά και στων ομοτέχνων του. Δέν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός γιατί τα πράγματα δεν προ έκυπταν συγκυριακά στους πίνακές του, Όταν κάτι δεν του άρεσε, το κατέστρεφε.

Γνώρισε από την αρχή των σπουδών του στο Παρίσι χωρίς μάλιστα να το επιδιώξει, όπως προείπαμε, όλα τα ίερά τέρατα του Εικαστικού Οικουμενικού Τοπίου. Οί Έλληνες εκείνη την εποχή στη Γαλλία είχαν μια μαγική αύρα. Οί κυρίαρχοι του Πνευματικού χώρου ήταν μαγεμένοι από τις Μεγάλες προσωπικότητες από την Ελλάδα, όπως η Μαρία Κάλλας και ήταν μια ευτυχής συγκυρία που επωφελήθηκαν όσοι άξιζαν της προσοχής τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Κώστας Πανιάρας που αφέθηκε ελεύθερος να εκφρασθεί και να δημιουργήσει σπουδαία έργα και με διεθνή παρουσία με πολλές Εκθέσεις σε Ευρώπη κι Αμερική με σημείο αναφοράς πάντα το Παρίσι.

Κάποια καλή στιγμή μέσα στο 1976,χορτασμένος,από αναγνώριση, που δεν ήταν και αυτοσκοπός ,γύρισε στην Αγαπημένη γενέθλια γή,για να ζήσει όπως μου έλεγε,για τη μυρωδιά του γιασεμιού στον κήπο του πατρικού σπιτιού, τη θάλασσακαι τον ήλιο. Δέν τον φόβισε ο φθόνος που υπήρχε υπάρχει κι θα υπάρχει πάντα στην Ελλάδα ακόμα και στους πιό ευγενείς χώρους του πνεύματος και της Τέχνης και αναγκάζει αυτούς τους ανθρώπους να φέρονται αμυντικά.

Ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος εκεί στα διεθνή κέντρα ,έτσι που έζησε το Εικαστικό στερέωμα για έξη και πλέον δεκαετίες και είδαν πολλά τα μάτια του ,θαυμαστά αλλά και πολλά που τον τον είχαν λυπήσει. Θυμόταν για παράδειγμα, με μελαγχολία, όταν μιλάγαμε για τον φίλο του και δικό μου γνωστό, Αλέξανδρο Ιόλα,τον Ταχυδρόμο, της Παγκόσμιας Τέχνης που είχα τη τύχει να τον γνωρίσω και εγώ μέσω του Απόστολου Λάβδα,.του αγαπημένου του Έλληνα ζωγράφου όταν τον φιλοξένησα στον εκθεσιακό μου χώρο. Ήταν όπως σίγουρα θυμάσθε, η πονεμένη περίπτωση Ιόλα μια ασυγχώρητη ντροπιαστική συμπεριφορά έτσι που διασύρθηκε βάναυσα λόγω της ιδιωτικής του ζωής αυτός ο Καλός Έλληνας που έφερε τους καλλιτεχνικούς του θησαυρούς να τους χαρίσει μελλοντικά στην Πατρίδα του ,έκτισε προκειμένου να τους στεγάσει ένα θαυμάσιο κτήριο-Μουσείο όπου και κατοικούσε και ονειρεύτηκε να αναδείξει την Αθήνα Κέντρο Τεχνών. Καί όλα χάθηκαν. Η ΜΟΝΑΔΙΚΉΣ ΩΡΑΙΌΤΗΤΑΣ,ΚΑΙ ΠΟΙΌΤΗΤΑΣ ΣΥΛΛΟΓΉ

Τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή, εις μνήμην του Σπουδαίου Κορίνθιου,θά πούμε ότι περιμένουμε με ανυπομονησία ομολογώ, κάποια στιγμή να τιμηθεί στην ιδιαίτερη Πατρίδα του το Κιάτο Κορινθίας, με Ημερίδα και Πανελλήνια προβολή, κατά πως πρέπει σε έναν Επιφανή Έλληνα!

[Παυλίνα Μπεχράκη } 27-4-2022