Είναι στιγμές που ακόμα και η τόσο πλούσια ελληνική γλώσσα ωχριά απέναντι στην ανατριχιαστική δύναμη της εικόνας. Είναι οι ίδιες στιγμές που το «γροθιά στο στομάχι», όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, αποκτά το πραγματικό του νόημα.
Και αποτυπώνουν τόσο ωμά την τραχιά πραγματικότητα που αφαιρούν ακόμα και από τον πιο απαθή μέχρι και την τελευταία ρανίδα αδιαφορίας.
Γιατί μπορεί μερικές ιστορίες να είναι τόσο τραγικές που να ξεκινούν από το τέλος τους, ωστόσο όσο υπάρχουν συνάνθρωποί μας, προσπαθώντας να αποτρέψουν αυτό το μακάβριο «τέλος», τόσο θα θεριεύει η ελπίδα. Η ελπίδα πως αυτός ο κόσμος δεν είναι τελικά τόσο άδικος για τις αθώες ψυχές των παιδιών που γεννήθηκαν με την κατάρα να «πληρώσουν», ακόμα και με τη ζωή τους, τον παραλογισμό των μεγάλων.
Τις τελευταίες ημέρες, δεκάδες παιδιά ανασύρθηκαν από τα νερά της Μεσογείου, καθώς σ’ ένα πρωτοφανές κύμα μετανάστευσης, σχεδόν 8.000 άτομα εισήλθαν από το Μαρόκο στη Θέουτα.
Μια φωτογραφία που ανήρτησε στο Twitter η ισπανική αστυνομία και κάνει τον γύρο του Διαδικτύου, προκαλώντας ανατριχίλα, «αντανακλά» το δράμα αυτών των ανθρώπων και όλα όσα συμβαίνουν ανοικτά του ισπανικού θύλακα στη βόρεια Αφρική.
Σε αυτήν, απαθανατίζεται ένας αστυνομικός, ο Χουάν Φρανθίσκο της ισπανικής Guardia Civil να κρατά στα χέρια του ένα βρέφος μόλις τριών μηνών, σχεδόν πνιγμένο και εντελώς χλωμό…
Χιλιάδες ωστόσο ακόμη παιδιά προσπάθησαν μαζί με τους γονείς τους να φτάσουν στη Θέουτα από τη μαροκινή πόλη Φνιντέκ με πλαστικές βάρκες ή κολυμπώντας, ωστόσο πολλά από αυτά δεν είχαν την ίδια «τύχη» και πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ γι’ αυτά…
Η νέα μεταναστευτική κρίση πήρε μορφή με το παγωμένο πρόσωπο του βρέφους, το οποίο κατάφερε τελικά να σώσει ο (πραγματικά) ήρωας αστυνομικός, καθώς η μητέρα του είχε πηδήξει στη θάλασσα με αυτό στην πλάτη της για να φτάσει στη στεριά, διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο και ένα «φωτεινότερο» μέλλον γι’ αυτό.
Την ίδια ώρα, ανατριχίλα προκαλεί και η εικόνα ενός αγοριού να βγαίνει στην ακτή έχοντας, ως σωσίβιο, δεμένα στη μέση του πλαστικά μπουκάλια…
Με όσες δυνάμεις τού έχουν απομείνει, προσπαθεί να διανύσει τα τελευταία μέτρα προς την ελευθερία, σκαρφαλώνοντας στον τοίχο. Δυστυχώς δεν προλαβαίνει και ξεσπά σε λυγμούς.
